Φακές sha-♫la-♪la-τα.

Οι φακές είναι παράξενες, αλλά είναι σαν τους φίλους: Δεν λένε ψέματα.

Είσαι από αυτούς που ακούς ”φακές” ως απάντηση στην ερώτηση ”τι θα φάμε” και ξαναρωτάς ”ναι, εντάξει αλλά.. ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ;”. Είσαι από αυτούς που γύριζες από το σχολείο και στη θέα ενός πιάτου φακών έκανες τον άρρωστο ή το φουσκωμένο από τη ζαμπονοτυρόπιτα του κυλικείου; Ή – στην καλύτερη περίπτωση – είσαι από αυτούς που τρως φακές συνοδεία αυγού τηγανιτού, πατάτας, δύο κιλών ψωμιού με φέτα και τριών κονσερβών γαύρου μαρινάτου; Ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις. Διότι, τις φακές σούπα πολλοί εμίσησαν, τις φακές σαλάτα ουδείς. Ή τουλάχιστον, το φRikoCooking  θα προσπαθήσει να σε πείσει για αυτό. Είσαι εδώ φRikoCooking;

Εδώ είναι.

Αρωματικό, λαχταριστό κέικ μήλου με βρώμη. Χωρίς μίξερ. Της Αθηνάς.

Φόρεσα την πρώτη κάλτσα της σεζόν.

Πίνω το πρώτο ζεστό τσάι για φέτος (Αθηνά. Στείλε. Φλαμούρι. Στοπ.) και γράφω ρετσέτα για κέικ με μήλο. Το οποίο δεν το έφτιαξα εγώ. Το έφτιαξε η Αθηνά. Μη με ρωτήσεις ποια είναι η Αθηνά. Θα έπρεπε να ξέρεις. Αν δεν ξέρεις, λιιιιιινκ. Αυτό σημαίνει ότι: δεν μύρισε το σπίτι μας μήλο – κανέλα και δεν έχω δίπλα μου ένα κομμάτι, έτσι ζεστό και αρωματικό, να συνοδεύσω το ρόφημά μου. Βέβαια, δεν έχω και άπλυτα πιάτα και ανάστατη κουζίνα. Γιατί, φίλε αναγνώστη, η διασκέδαση τελειώνει τη στιγμή που αντικρίζεις το νεροχύτη. Βέβαια να μου πεις, αυτό το κέικ είναι ”όλα-σε-ένα-μπόλ”. Οπότε, και αυτό το επιχείρημα καταρρίπτεται και μένει μόνο το ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ.

Σοκολατομπανανένιες Μαλακές Μπισκοτομπουκιές

Φίλε αναγνώστη καλησπέρα.

Ελπίζω η συνταγή μου να σε βρίσκει καλά. Ο καιρός, τα παιδιά, η μοναξιά, η γαμ***νη καθημερινότητα; Πάντα καλά. Και εμείς καλά. Προσεχώς και καλύτερα (;). Φίλε αναγνώστη. Αυτές οι μπανανοσκολ, μπανονασοκο, σοκολατομπανανένιες μαλακές μπισοκτομπ, μπικσομπου, μπισκοτομπουκιές, ευχαριστώ. Αυτές τέλος πάντων, έχουν λέξεις κλειδιά. Αν είσαι φίλος των λίγων υλικών, τέσσερα τον αριθμό, η λέξη – κλειδί είναι ΕΥΚΟΛΟ. Αν είσαι φίλος του αναπόδραστου και αμείλικτου χρόνου που περνά και η ζωή είναι μικρή και θα πεθάνουμε όλοι, η λέξη – κλειδί είναι ΓΡΗΓΟΡΟ. Αν πάλι είσαι φίλος του ουρανίσκου σου, η λέξη κλειδί είναι ΝΟΣΤΙΜΟ. Και να μην αρχίσω τα περί υγιεινής διατροφής, γιατί απο τα υλικά και μόνο θα καταλάβεις τι εννοώ.

Σάλτσα ντομάτας για το χειμώνα, της Αθηνάς.

Η πρώτη και ίσως πιο συχνή μουσαφίρισσα του φRikoCooking, όπως θα καταλάβεις εν καιρώ, είναι η Αθηνά. Ποια είναι η Αθηνά; Η Αθηνά είναι η Ελληνίδα Μάνα. Σπιρτόζα, καπάτσα, έξω καρδιά, αγχολυτική, τα κάνει όλα και συμφέρει, χρυσοχέρα και μαγείρισσα από τις λίγες. Η Αθηνά, έχει τη λύση για όλα σου τα προβλήματα. Η Αθηνά κεντάει, αλλά έχει και tablet. Βάζει τα γυαλιά για κοντά και βρίσκει και διαβάζει ό,τι της κάνει κέφι. Φέτος το καλοκαίρι, χαζέψαμε την κυρία Στέλλα, η οποία κάνει συνταγές σε τοπικό κανάλι και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια, ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ!!1 Μας φτιάχνει βραχιολάκια, μας διορθώνει το στρίφωμα, στέλνει ακόμα και δέμα με τα χειροποίητα τι-λιγουρεύτηκες-παιδάκι-μου-εγώ-θα-στο-φτιάξω καλούδια της. Μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού, σάλτσες, ρεβανί, τσουρέκια, μηλόπιτες, τυρόπιτες, παστίτσια, παπουτσάκια και δεν ξέρω τι άλλο να σου πω φίλε αναγνώστη. Μαζί με τον Θανάση, αποτελούν δίδυμο θανατηφόρο όταν ξεχύνονται στις λαϊκές, στα μπακάλικα, στην αγορά, κοιτάζουν, ψάχνουν, μυρίζουν, δοκιμάζουν, διαλέγουν, ξέρουν.

Γι’αυτό φίλε αναγνώστη. Άνοιξε καλά τα μάτια σου, διάβασε και κάνε ό,τι θα βρεις της Αθηνάς, γιατί σαν την Αθηνά, δεν έχει.

Πατπατάκια.

Υπάρχουν πολλά ερωτήματα στη ζωή, τα οποία μένουν αναπάντητα. Κάποιες φορές γιατί αδυνατούμε να δώσουμε μία απάντηση, καθώς η άγνοια και το κενό μας ξεπερνούν και κάποιες φορές, γιατί δε θέλουμε να απαντήσουμε. Βέβαια, υπάρχουν και πολλών ειδών ερωτήσεις. Άλλες χρήζουν απάντησης και άλλες τίθενται και μένουν έτσι, αιωρούμενες επάνω από τα κεφάλια μας, σχηματίζοντας ένα thought bubble με ερωτηματικά, αποσιωπητικά, διέσεις και άναρχα γράμματα από ‘δω και από κει, που δεν βγάζουν κανένα νόημα. Μέχρι πριν κάποια χρόνια, με ταλάνιζε μία τέτοιου είδους ερώτηση, της οποίας η απάντηση με δυσκόλευε πολύ. Γιατί υπήρχε, αλλά δεν την ήθελα. Ήθελα να μπορώ να απαντήσω διαφορετικά. Αλλά και νόστιμα. Όχι, δεν θα αναφερθώ στα μεγάλα υπαρξιακά πανανθρώπινα ερωτήματα, καθώς με έχει αλλοτριώσει η πεζή καθημερινότητα και η ποταπή γευστική φιληδονία προς αναζήτηση του ουμάμι.

Παραφράζοντας λοιπόν το γνωστό παιχνίδι του λαγού

Flatbreads ή όπως λέμε, πίτες.

Ψωμί. Θα μπορούσα να γράψω ωδές για το ψωμί αγαπητέ μου αναγνώστη. Ίσως στο μέλλον το κάνω. Είτε εκούσια, γιατί έτσι,  μου αρέσει το ψωμί και πρέπει να το ξέρεις. Είτε ακούσια, μέσα από αυτά που επιλέγω να τραφώ και να σου δείξω σε αυτήν εδώ, την ψυχοθεραπεία κουζίνας. Λατρεύω το ψωμί, τις ζύμες, τα παξιμάδια, τις πίτες και όλα τα παράγωγα του αλεύρου. Ναι. Κατά καιρούς ψάχνομαι, διαβάζω, αγοράζω, δοκιμάζω, εξετάζω ενδελεχώς τέλος πάντων, κάθε ενδεχόμενο να αποτοξινωθώ (γιατί περί εξάρτησης πρόκειται..) από το σταρένιο αλεύρι, αντικαθιστώντας το με κάτι πιο υγιεινό, πιο θρεπτικό και με λιγότερα ποσοστά αμύλου. Έχω αποπειραθεί να φτιάξω ακόμα και πίτσα με βάση ενός τύπου αλεύρου από κουνουπίδι. Κατέληξα να περάσω ένα ολόκληρο απόγευμα στην κουζίνα, δημιούργησα έναν πολύ χαριτωμένο χαμό (…), σχεδόν έκαψα τα χέρια μου για να στύψω το βραστό ‘ρύζι’ κουνουπιδιού και να το στεγνώσω από τα ζουμιά (που να στα λέω τώρα, μια άλλη φορά που θα έχουμε χρόνο) και όταν την ξεφούρνισα ο Χρήστος μου δήλωσε ρητά και κατηγορηματικά ότι η πίτσα είναι ιερή και να μην την ξαναπειράξω. Την πίτσα. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνεις, βρίσκομαι ακόμα στην προσπάθεια.

Σε αυτό το σημείο, φίλε αναγνώστη, θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου.

Pancakes χωρίς.

Δεν κατάλαβα ποτέ, πώς κάποιος μπορεί να ξεμυτίσει από το σπίτι του χωρίς πρωινό. Προσωπικά, το βλέπω σαν κάποιου είδους υπερδύναμη. Το πρωινό, είναι η ενέργεια που χρειάζομαι ώστε να μήν βρεθώ φαρδιά πλατιά στο έδαφος ψιθυρίζοντας ”φέρτε μου λίγο ψωμάκι με τυράκι, με μελάκι, ο,τιέχετεύκαιροβρεαδερφέ”. Τις καθημερινές, αρκούμαι σε κάτι απλό, όπως ένα τόστ ή μια φέτα ψωμί με μέλι. Κάτι που να τρώγεται σε δόσεις. Δύο μπουκιές όσο ετοιμάζομαι, μία μπουκιά ενώ κατεβαίνω τις σκάλες, τις υπόλοιπες μπουκιές (δεν μένουν και πολλές) στο δρόμο ή στο αυτοκίνητο. Οπότε, ξεχνάμε τα ποοολύ χαρούμενα πρωινά με φρούτα, γιαούρτια, φρεσκοστυμμένες πορτοκαλάδες, ομελέτες και…αλήθεια, αγαπητέ διαφημιστή γιαουρτιού, τυριού, χυμού, ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; Ε; Μόνη εξαίρεση τα Σαββατοκύριακα που έχω το χρόνο, τη διάθεση και το απαραίτητο δεν-θα-λιποθυμήσω-σήμερα-ορίστε-μας πνεύμα και μπορώ να ετοιμάσω κάτι πιο λαχταριστό, σε πιάτο, που ίσως συνοδεύεται απο πηρούνι, μαχαίρι, κουτάλι.

Έτσι και σήμερα, ημέρα Σάββατο, ω τι ωραίο δροσερό Σάββατο, φτιάξαμε και φάγαμε γευστικότατα, αρωματικά, χορταστικά, ελαφριά pancakes. Pancakes χωρίς ζάχαρη, χωρίς αυγά και βούτυρο. Σε ένα μπόλ. Πώς γίνεται; Γίνεται. 

Τρυφερό ψητό κοτόπουλο.

Όταν ήμουν μικρή, ταξιδεύαμε για να δούμε τη γιαγιά μου. Τη μαμά του μπαμπά μου. Μπαίνοντας στο σπίτι, μία ήταν η σταθερή αξία μετά τις αγκαλιές, τα φιλιά και τα νέα του ταξιδιού. Ένα στρογγυλό ταψί, ακουμπισμένο στα μάτια της κουζίνας, με κοτόπουλο και πατάτες. Η γιαγιά μου, όπως έλεγε και ο μπαμπάς μου, δεν έμαθε ποτέ να μαγειρεύει. Επιστράτευε λοιπόν όση τέχνη είχε και δεν είχε, φτιάχνοντας κάθε φορά το ίδιο φαγητό, για να μας υποδεχθεί και να μας ταΐσει. Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο; Τι μπορεί να πάει στραβά; Και με αυτό ως δεδομένο, καθόμασταν όλοι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας, αρκετά ευχαριστημένοι που για ακόμα μία φορά γλιτώσαμε άλλες, μάλλον άνοστες εκπλήξεις..

Και ήμασταν καλομαθημένοι. Γιατί η μητέρα, είναι μαγείρισσα δεινή και η σύγκριση θα ήτο μοιραία.