Μοναδικέ μου αναγνώστη, καλησπέρα. Είμεθα καλά, το ίδιο επιθυμούμε και δι’ υμάς. Σήμερα, δηλαδή για την ακρίβεια, πολλές ημέρες πριν από το σήμερα, η Νατάσσα έστειλε συνταγή για το φRikoCooking. Η Νατάσσα, είναι από τις φίλες που ΝΑ της τα έχω κάνει.. εχμ.. τα συκώτια, (με διαβάζει και η Φλώρα, θέλω να κρατήσω ένα επίπεδο. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΛΩΡΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ!!1) να γίνει μουσαφίρισσα σ’ αυτό εδώ το μπλογκ. Διότι, όπως έχω ήδη ομολογήσει στεγνά, αυτό το μπλογκ φτιάχτηκε για μένα και τους φίλους μου. Άντε και κανέναν ξώφαλτσο που θα τύχει να γκουγκλάρει φRikoCooking (;), δηλαδή, κατά πάσα πιθανότητα, κανέναν. Οπότε, μια χαρά περνάω εδώ με τις φίλες μου και τους φίλους μου και δε με νοιάζει αν υπάρχεις ή όχι. Δηλαδή εντάξει. Με νοιάζει. Αλλά, οκ. Με μέτρο.
(existential crisis alert)
Δηλαδή ασ’ το τώρα αυτό γιατί μπαίνουμε σε άλλα χωράφια. Για τη Νατάσσα ήθελα να πω, άσχετα λέω. Ένιγουει. Η Νατάσσα που λες, αποφάσισε να μου στείλει συνταγή. Δηλαδή όχι ακριβώς συνταγή. Η φάση είναι λίγο basic, λίγο απλή, λίγο επιστροφή στη φύση, στην paleo διατροφή –που είναι και ινφάσιο-, λίγο ”άσε μας κουκλίτσα μου που θα κάθομαι εγώ να παιδεύομαι για το γουδί σου”.
*γουδί: μία ασχολία, ένα χόμπι, που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, παρά μόνο τη χαρά που σου προσφέρει.
Η εν λόγω συνταγή θα μπορούσε να έχει τίτλο ”Ηθοποιός σημαίνει φως και όχι κλείνομαι στην κουζίνα να μαγειρεύω για το φRikoCooking”. Η Νατάσσα είναι ηθοποιός. Από αυτές που το αποφάσισαν και είπαν ”Ναι. Γιατί να μην παίξω εγώ μία Μπλανς Ντιμπουά;” και πήγε. Αρχικά για να δει αν μπορεί να παίξει γενικά. Σε σχολή. Σοβαρή. Από όπου θα πάρει κανονικό πτυχίο. Και την πήρανε γιατί τελικά έμαθε ότι μπορεί να παίξει. Και όχι μόνο μπορεί, αλλά το κάνει και πολύ καλά. Οπότε, ανάμεσα στα άλλα, στην κανονική δουλειά (έχουμε και ένα νοίκι να πληρώσουμε, διότι είμεθα ανεξάρτητες κλπ, κλπ), κάνει και μαθήματα, παίζει σε παραστάσεις και όλα αυτά τα ενδιαφέροντα για τα οποία εγώ, εχμ.. πεθαίνω! Γιατί, τι είναι ο άνθρωπος φίλε αναγνώστη, αν δεν κάνει και κάτι που τον ενδιαφέρει πραγματικά; Τι θα ήτο η ζωή αν την αφήναμε απλά να περνά, έτσι αδιάφορα; Αν τίποτα από την πεζή καθημερινότητα δεν κάνει την καρδιά να χτυπά λίγο πιο γρήγορα; Ε;
Εκτός απο το πολυάσχολο της Νατάσσας, που εντάξει, το ξέρουμε, ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΤΗ ΔΟΥΜΕ! είναι και το άλλο. Η Νατάσσα έτσι τρώει. Δηλαδή είναι φίλος της απλότητας. Του ορίτζιναλ, του καθαρού, του ξηγημένου φαγητού. Και του ξηγημένου ανθρώπου, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση. Όποτε βγαίνουμε έξω, είναι αυτή που θα παραγγείλει τυρί (κάτι σε γραβιέρα με το μελάκι της), ταμπουλέ, ντάκο, ένα κρεατάκι έτσι ψητό και κρασί. Δε μπα να λέμε εμείς για φαρφάλες με καβουρμά ή λουκάνικα με μουστάρδες και άλλες σάλτσες και να κατεβάζουμε οχτώ οχτώ τα τσίπουρα; Ε η Νατάσσα θα πίνει κρασί και θα τρώει το τυράκι της με το μελάκι της και της σαλατούλα της και όλα ωραία και καλά. Δεν θα μπορούσε λοιπόν, αυτό που θα γράψει για το φRikoCooking να είναι περίπλοκο, μπελαλίδικο και φρουφρουδιάρικο. (τσεκάρει λέξη, δεν υπάρχει, συνεχίζει το γράψιμο κανονικά).
Τέλος πάντων όμως. Δε γράφω άλλα. Ήρθε η ώρα της Νατάσσας. Εντζόυ.
Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ μου αναγνώστη, εμείς οι μεγάλες ηθοποιοί, που συνήθως αναγκαζόμαστε να εργαζόμαστε σε άσχετες δουλειές για να πληρώνουμε την τέχνη μας (δηλαδή εμείς που δεν μας ξέρει ούτε η μάνα μας και για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, δουλεύουμε σαν τα σκυλιά για έναν εργοδότη που τον σιχαινόμαστε από τα κατάβαθα της ψυχής μας), δεν έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο.
Οπότε, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να γράψω το όνομα και το τηλέφωνο του σουβλατζίδικου της γειτονίας, άντε και τα υλικά που ζητάω να μου βάλουν στο σουβλάκι. Αλλά λέω, κάτσε! Ώπα! Κι αν οι αναγνώστες δεν μένουν στη γειτονιά μου; Ή αν σε τελική ανάλυση θέλουν κάτι πιο γκουρμέ, αδερφέ. Αναγνώστες είναι. Απαιτήσεις έχουν. Θα τους απογοητεύσεις;
Γι’ αυτό και πέρασα ευθύς αμέσως στη δεύτερη επιλογή μου, που είναι η χοιρινή μπριζόλα στο φούρνο. Σκέτη. Μπριζόλα. Άντε μαζί με καμία σαλατούλα παρέα. Γιατί κάνεις δίαιτα, αγαπητέ αναγνώστη. Δεν το ξέρεις, αλλά κάνεις. Τουλάχιστον πριν πέσεις σαν μανιακός στο σακούλι με τα πακοτίνια (μεγάλο μέγεθος), κάνεις! Και δεν θα μου πεις εσύ τι κάνεις και τι δεν κάνεις, γιατί αυτό έχει το μενού σήμερα, αυτό θα φας!
Το πρώτο βήμα γι’ αυτή την καταπληκτική συνταγή είναι να σχολάσεις στην ώρα σου και να προλάβεις το σούπερ μάρκετ ανοιχτό. Η μαμά σου θα σε πάρει τηλέφωνο και θα σου πει ”αχ παιδάκι μου, μην ψωνίζεις κρέατα από το σούπερ μάρκετ, δεν είναι καλά” αλλά εσύ είσαι κοτζαμάν γυναίκα πια και ΕΛΕΟΣ, δεν ακούς ό,τι λέει η μαμά σου. Επίσης, ο χασάπης –που έχει καλύτερα κρέατα όπως λέει η μαμά- είναι δυο στενά πιο μακριά και εσύ δεν έχεις χρόνο για μαραθώνιους.
Στο σούπερ μάρκετ λοιπόν, θα προσπεράσεις με πόνο καρδιάς τα γαριδάκια, τα παγωτά, τις προτηγανισμένες πατάτες και ό,τι άλλο βάζει σε πειρασμό τον καθένα, μέσα σε αυτό το μαγαζί του διαόλου και θα πας ντουγρού στα κρέατα. Κλείσε τα μάτια στην ανάγκη, φόρα γυαλιά ηλίου και τριγύρισε σαν τη μουρλοκακομοίρα μέσα στο μαγαζί, ζητώντας από τους υπαλλήλους να σε πάνε στον προορισμό σου, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις ρε παιδί μου αλλά ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ!!!
Αν δώσει ο θεός -ή όποιος άλλος πιστεύεις- και φτάσεις σώος και αβλαβής στα κρέατα (αν είσαι βίγκαν, κακό του κεφαλιού σου, δε θέλω να μου μιλάς), κοίτα μέσα από τα μαύρα γυαλιά σου τον κρεοπώλη και πες ”Καλησπέρα σας”. Γιατί; Γιατί είσαι ευγενικός άνθρωπος! Γι’ αυτό! Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα αυτός να μην απαντήσει καν και να σε κοιτάξει με ύφος ”πες τι θες κοπέλα μου να τελειώνουμε να πάμε σπίτια μας, έχω εξυπηρετήσει 800 άτομα από το πρωί”,
αλλά εσύ δεν θα πτοηθείς γιατί έχεις κατανόηση, γιατί, μεταξύ μας, τα ίδια σκέφτεσαι κι εσύ για τους δικούς σου πελάτες και γιατί ίσως να μην είναι η κατάλληλη στιγμή να βάλεις τα κλάματα, σκεπτόμενη ”τι σκατά κάνω εγώ εδώ, αυτά ήθελα από τη ζωή μου”;
Με την καλή φωνή σου λοιπόν, ξέρεις, αυτή τη γλυκιά που έχεις για να σε συμπαθούν, θα ζητήσεις από τον κρεοπώλη χοιρινές μπριζόλες λαιμού! Γιατί είναι πιο μαλακές. Θα τις πάρεις και με τον ίδιο τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω –αυτόν της μουρλοκακομοίρας- θα βρεις τρόπο να ξαναβγείς στα ταμεία, να πληρώσεις και να πας επιτέλους σπίτι σου.
Στη διαδρομή της επιστροφής θα σκεφτείς ”κανονικά θα πρέπει να φάω και μια σαλάτα μαζί, γιατί έχει φυτικές ίνες, γιατί δημιουργεί το αίσθημα του κορεσμού, γιατί τέλος πάντων σκέτη μπριζόλα θα φάω;”. Και θα πάρεις τηλέφωνο τη μαμά σου να της πεις ”φτιάξει ρε μάνα μια σαλάτα γιατί εγώ είμαι πτώμα, σέρνομαι”. Αυτή θα σου απαντήσει ”ναι παιδάκι μου” επειδή χαίρεται που –τουλάχιστον- τρως σαλάτες, γιατί κατά τα άλλα δεν προσέχεις καθόλου τον εαυτό σου, καπνίζεις πολύ και πίνεις κοακόλες.
Η μαμά σου λοιπόν, για τη σαλάτα θα χρειαστεί:
♥ Άσπρο λάχανο.
♥ Μοβ λάχανο. (Το λένε κάπως; Δεν ξέρω. Το άλλο το λάχανο πάντως, το σκούρο.)
♥ Καρότο.
Δεν αναφέρω ποσότητες, γιατί εσύ θα της έχεις πει να φτιάξει ”λίγη σαλατούλα, ίσα ίσα μωρέ” κι εκείνη θα γεμίσει μια γαβάθα για να φάει ένας λόχος.
Θα κόψει τα λαχανικά στο μηχάνημα που είναι για να κόβει αυτά τα πράγματα και θα στα βάλει σε ένα μπολ με καπάκι (γαβάθα) για να περάσεις, να το πάρεις και να το μεταφέρεις σπίτι σου.
Όταν φτάσεις σπίτι, επειδή είσαι μάγκας, θα προσθέσεις στη σαλάτα:
♥ Ελαιόλαδο από το χωριό.
♥ Λεμόνι.
♥ Λίγη μουστάρδα.
♥ Αποξηραμένο σκόρδο σε βαζάκι, που έχεις αγοράσει από το σούπερ μάρκετ.
♥ Αλάτι.
Όλα αυτά, αφού έχεις χαιρετήσει τα σκυλιά σου, έχεις χαρεί που σε θυμούνται ακόμα και έχεις αντικαταστήσει τα ρούχα της δουλειάς με φόρμες/πυτζάμες, ικανές να σε βγάλουν από το άθλημα του σεξ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ.
Και έρχεται η ώρα για την πολύπλοκη συνταγή της μπριζόλας!
Είχες ήδη ανάψει το φούρνο όσο χαιρετούσες σκυλιά/έβαζες άθλιες φόρμες και αρπάζεις πλέον την μπριζόλα με θάρρος για να την πλύνεις στον νεροχύτη. Γιατί δε θες να φας οτιδήποτε μπορεί να έχει πάνω της η μπριζολίτσα σου η καλή.
Έπειτα, την απλώνεις φαρδιά πλατιά στο αντικολλητικό σου ταψάκι και της προσθέτεις αλάτι, πιπέρι, ρίγανη.
Όχι λάδι. Λάδι έχεις βάλει ήδη στη σαλάτα σου. Κάνεις δίαιτα είπαμε, συγκεντρώσου!
Μέχρι να ψηθεί αυτό το πράγμα, θα υποπέσεις στη γλυκιά αμαρτία του αλκοόλ, βάζοντας ένα ποτήρι λευκό κρασί στον εαυτό σου (γιατί γαμώτο ήταν μια τρέλα σήμερα το γραφείο, το αξίζεις),
θα διαβάσεις τον μονόλογο της Αντιγόνης του Σοφοκλή, θα παίξεις κάντι κρας βρίζοντας συγχρόνως που κανένας δεν σου στέλνει ζωές, αφού είσαι η μόνη που έχει απομείνει και παίζει ακόμα αυτό το παιχνίδι και, γενικά, θα γεμίσεις το χρόνο σου με δημιουργικές ασχολίες πριν το φαγητό.
Όταν γίνει το φαγάκι σου και σε περίπτωση που δεν σε έχει πάρει ακόμα ο ύπνος, θα του προσθέσεις 50 κιλά λεμόνι -γιατί σ’ αρέσει- και θα κάτσεις να ρημαδοφάς με όποιον τρόπο θες. Με μαχαιροπίρουνα θες; Με τα χέρια σαν κανίβαλος θες; Σπίτι σου είσαι, ό,τι γουστάρεις κάνεις.
φRikoCooking 