Πανεύκολα, ελαφριά cookies με σοκολάτα. Της Αθηνάς.

Μοναδικέ μου αναγνώστη, καλώς σε βρήκα! Δεν θα πω πολλά λογάκια, καθώς η συνταγή που ακολουθεί ”μιλάει” από μόνη της. Πρόκειται για μπισκότα. Όχι όμως συνηθισμένα μπισκότα. Ειλικρινά, πρόκειται για τα πιο νόστιμα, ελαφριά, σοκολατοκρατσανιστά cookies που έχεις δοκιμάσει.

Σου είπα ότι είναι και υγιεινά; Στο λέω. 

Μια πάστα φλώρα που τη λέγαν Μαριμπέλ. Για τη Βάλια.

Η Βάλια είναι λίγο φίλη μου. Δηλαδή, πολύ φίλη μου. Δηλαδή από τις καλύτερες φίλες που έχω. Δηλαδή την αγαπώ μέχρι τον ουρανό κι αν την χάσω, ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ. Είναι φίλη που γνώρισα όταν μεγάλωσα. Δηλαδή δεν είναι φίλη από τα χρόνια της αθωότητας κι αυτό λέει κάτι, φίλε αναγνώστη. Είχαμε γίνει άνθρωποι πρώτα -εντάξει, όχι τελείως-, είχαμε διαμορφώσει χαρακτήρα -εντάξει, όχι και τελεσίδικα-, είχαμε άποψη για το way of thinking and living τέλος πάντων. Και γνωριστήκαμε. Και ολ οφ ε σάντεν, στα ξαφνικά που λέμε, όλα τα παραπάνω άρχισαν να θολώνουν και να γίνονται πιο συγκεχυμένα, να φεύγουν λίγο από τη θέση τους. Γιατί η μία συμπλήρωνε την άλλη και της έδειχνε πράγματα αυτού του κόσμου που η άλλη είτε αγνοούσε, είτε δεν ήθελε να αντικρίσει παρότι βρίσκονταν εκεί, κάτω από τη μύτη της, σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Αυτός ο ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο, που λες,

Κέικ με πορτοκάλι και μπίτερ σοκολάτα. Όπως λέμε ευτυχία.

Σταματήστε ό,τι κάνετε και φτιάξτε αυτό το κέικ πορτοκάλι-σοκολάτα. Ναι. μοναδικέ μου αναγνώστη, σου λέω αλήθεια. Από τότε που εμφανίστηκε αυτό το κέικ στη ζωή μας, όλα τα άλλα κέικς έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μόνο αυτό φτιάχνεται στο σπίτι. Να σου εξηγήσω τους λόγους. Καταρχάς, είναι κέικ με πορτοκάλι-σοκολάτα, συνδυασμός που σκοτώνει. Κατά δεύτερον, είναι ελαφρύ. Δεν έχει πολύ ζάχαρη, δεν έχει πολλά αυγά και δεν έχει καθόλου βούτυρο. Και τρίτο και κυριότερο, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ-ΣΟΚΟΛΑΤΑ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΩ ΑΛΛΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ.

∗πετάει μικρόφωνο και φεύγει∗

Γιατί το πορτοκάλι-σοκολάτα είναι ποίηση. Το πορτοκάλι-σοκολάτα είναι συναίσθημα. Είναι ομορφιά, είναι έρωτας. Από αυτούς τους έρωτες τους ”για πάντα”. Το πορτοκάλι- σοκολάτα είναι ο Μπάρι Γουάιτ της ζαχαροπλαστικής.

Εδώ η καλή τυρόπιτα. Της Αθηνάς.

Υπήρχε τύπος με τρίκυκλο στη γειτονιά, που έκανε βόλτες καθημερινά, πουλώντας χειροποίητη μπουγάτσα και τυρόπιτα. Είχε αποφασίσει ότι η στρατηγική μάρκετινγκ που θα ακολουθήσει για να κάνει γνωστό και αναγκαίο το προϊόν του ήταν η φωνή. Απλά φώναζε σε κάθε στενό που περνούσε: ”ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ-ΤΥΡΟΠΙΤΑΑ” και ξανά: ”ΜΠΟΥΓΑΑΤΣΑ-ΤΥΡΟΠΙΤΑΑΑ”. Αλάνθαστη μέθοδος. Γιατί τρέχαμε, εμείς τα πιτσιρίκια, να πάρουμε στο χαρτί μία μερίδα μπουγάτσα, μία τυρόπιτα και να κάτσουμε σε κανένα σκαλάκι να τα φάμε. Περνούσε και από το σχολείο. Αλλά εκεί ήμασταν κουλ. Αγοράζαμε από τον φούρνο πεϊνιρλί (μόνο με βούτυρο και τυρί) ή από την Μαίρη (η οποία είχε ένα μαγαζάκι πιο πάνω), ζαμπονοτυρόπιτα. Έχω καιρό να τον ακούσω. Ίσως γιατί τα πρωινά πλέον δεν είμαι στο σπίτι. Όμως, ξέρω πως υπάρχει. Ακόμα γυρίζει, με το ίδιο τρίκυκλο, κόβοντας και σερβίροντας τα ίδια, στο ίδιο χαρτί, φωνάζοντας ”ΜΠΟΥΓΑΑΤΣΑ-ΤΥΡΟΠΙΤΑ”. Ίσως, πλέον, το τρίκυκλο να αγκομαχάει περισσότερο. Ίσως και ο ίδιος. Αν τον πετύχω, θα σου πω.

Σοκολατομπανανένιες Μαλακές Μπισκοτομπουκιές

Φίλε αναγνώστη καλησπέρα.

Ελπίζω η συνταγή μου να σε βρίσκει καλά. Ο καιρός, τα παιδιά, η μοναξιά, η γαμ***νη καθημερινότητα; Πάντα καλά. Και εμείς καλά. Προσεχώς και καλύτερα (;). Φίλε αναγνώστη. Αυτές οι μπανανοσκολ, μπανονασοκο, σοκολατομπανανένιες μαλακές μπισοκτομπ, μπικσομπου, μπισκοτομπουκιές, ευχαριστώ. Αυτές τέλος πάντων, έχουν λέξεις κλειδιά. Αν είσαι φίλος των λίγων υλικών, τέσσερα τον αριθμό, η λέξη – κλειδί είναι ΕΥΚΟΛΟ. Αν είσαι φίλος του αναπόδραστου και αμείλικτου χρόνου που περνά και η ζωή είναι μικρή και θα πεθάνουμε όλοι, η λέξη – κλειδί είναι ΓΡΗΓΟΡΟ. Αν πάλι είσαι φίλος του ουρανίσκου σου, η λέξη κλειδί είναι ΝΟΣΤΙΜΟ. Και να μην αρχίσω τα περί υγιεινής διατροφής, γιατί απο τα υλικά και μόνο θα καταλάβεις τι εννοώ.

Pancakes χωρίς.

Δεν κατάλαβα ποτέ, πώς κάποιος μπορεί να ξεμυτίσει από το σπίτι του χωρίς πρωινό. Προσωπικά, το βλέπω σαν κάποιου είδους υπερδύναμη. Το πρωινό, είναι η ενέργεια που χρειάζομαι ώστε να μήν βρεθώ φαρδιά πλατιά στο έδαφος ψιθυρίζοντας ”φέρτε μου λίγο ψωμάκι με τυράκι, με μελάκι, ο,τιέχετεύκαιροβρεαδερφέ”. Τις καθημερινές, αρκούμαι σε κάτι απλό, όπως ένα τόστ ή μια φέτα ψωμί με μέλι. Κάτι που να τρώγεται σε δόσεις. Δύο μπουκιές όσο ετοιμάζομαι, μία μπουκιά ενώ κατεβαίνω τις σκάλες, τις υπόλοιπες μπουκιές (δεν μένουν και πολλές) στο δρόμο ή στο αυτοκίνητο. Οπότε, ξεχνάμε τα ποοολύ χαρούμενα πρωινά με φρούτα, γιαούρτια, φρεσκοστυμμένες πορτοκαλάδες, ομελέτες και…αλήθεια, αγαπητέ διαφημιστή γιαουρτιού, τυριού, χυμού, ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; Ε; Μόνη εξαίρεση τα Σαββατοκύριακα που έχω το χρόνο, τη διάθεση και το απαραίτητο δεν-θα-λιποθυμήσω-σήμερα-ορίστε-μας πνεύμα και μπορώ να ετοιμάσω κάτι πιο λαχταριστό, σε πιάτο, που ίσως συνοδεύεται απο πηρούνι, μαχαίρι, κουτάλι.

Έτσι και σήμερα, ημέρα Σάββατο, ω τι ωραίο δροσερό Σάββατο, φτιάξαμε και φάγαμε γευστικότατα, αρωματικά, χορταστικά, ελαφριά pancakes. Pancakes χωρίς ζάχαρη, χωρίς αυγά και βούτυρο. Σε ένα μπόλ. Πώς γίνεται; Γίνεται.