Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, λασέ. Της Αθηνάς.

Λα λα λα ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, χέι. Δηλαδή, μοναδικέ μου αναγνώστη, θέλεις δε θέλεις, ήρθαν. Όπως έρχονται και κάθε χρόνο. Τώρα, σε τι φάση θα σε βρουν, είναι κάτι άσχετο με την άφιξή τους, καθώς αυτά, ο κόσμος να χαλάσει, έρχονται. Αν εσύ είσαι λυπημένος, στεναχωρημένος, άρρωστος, θλιμμένος, στραβωμένος, άφραγκος, μόνος, ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ! Γιατί όλοι οι δρόμοι θα στολιστούν, λαμπάκια θα κρέμονται από τα μπαλκόνια, έλατα θα φορτώνονται με χρυσόσκονες, τα μπουζούκια θα γεμίσουν με νύχι γύπα γαλλικό κι εσύ.. ααααα ΕΣΥ!11 θα πρέπει να στριμωχτείς σε δρόμους και παράδρομους για να προλάβεις. Τι να προλάβεις και ποιόν,

Η Μπριζόλα. Της Νατάσσας.

Μοναδικέ μου αναγνώστη, καλησπέρα. Είμεθα καλά, το ίδιο επιθυμούμε και δι’ υμάς. Σήμερα, δηλαδή για την ακρίβεια, πολλές ημέρες πριν από το σήμερα, η Νατάσσα έστειλε συνταγή για το φRikoCooking. Η Νατάσσα, είναι από τις φίλες που ΝΑ της τα έχω κάνει.. εχμ.. τα συκώτια, (με διαβάζει και η Φλώρα, θέλω να κρατήσω ένα επίπεδο. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΛΩΡΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ!!1) να γίνει μουσαφίρισσα σ’ αυτό εδώ το μπλογκ. Διότι, όπως έχω ήδη ομολογήσει στεγνά, αυτό το μπλογκ φτιάχτηκε για μένα και τους φίλους μου. Άντε και κανέναν ξώφαλτσο που θα τύχει να γκουγκλάρει φRikoCooking (;), δηλαδή, κατά πάσα πιθανότητα, κανέναν. Οπότε, μια χαρά περνάω εδώ με τις φίλες μου και τους φίλους μου και δε με νοιάζει αν υπάρχεις ή όχι. Δηλαδή εντάξει. Με νοιάζει. Αλλά, οκ. Με μέτρο.

(existential crisis alert)

Δηλαδή ασ’ το τώρα αυτό γιατί μπαίνουμε σε άλλα χωράφια.

Μανιάτικη μακαρονάδα με αυγά. Της Λίτσας.

Μοναδικέ μου αναγνώστη. Ήρθα και, όχι, δεν έφερα την άνοιξη. Έφερα όμως Μανιάτικη συνταγή πανεύκολη και πεντανόστιμη. Αυτή η συνταγή, τα λίγα μα παραδοσιακά, διαλεγμένα ένα-ένα υλικά της, η ιστορία της, όλα της τέλος πάντων, είναι στα πλαίσια της αγάπης του φRikoCooking για το ποιοτικό, απλό φαγητό, τους φίλους και το time saving, όταν για να κάνεις ένα φαγητό και να χορτάσουν 6 άνθρωποι, δε χρειάζεσαι παραπάνω από 20 λεπτά. Και πολλά λέω. Σου μένει και χρόνος για ένα σόλο ντραμς.

Αν διαβάζεις φRikoCooking

Μια πάστα φλώρα που τη λέγαν Μαριμπέλ. Για τη Βάλια.

Η Βάλια είναι λίγο φίλη μου. Δηλαδή, πολύ φίλη μου. Δηλαδή από τις καλύτερες φίλες που έχω. Δηλαδή την αγαπώ μέχρι τον ουρανό κι αν την χάσω, ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ. Είναι φίλη που γνώρισα όταν μεγάλωσα. Δηλαδή δεν είναι φίλη από τα χρόνια της αθωότητας κι αυτό λέει κάτι, φίλε αναγνώστη. Είχαμε γίνει άνθρωποι πρώτα -εντάξει, όχι τελείως-, είχαμε διαμορφώσει χαρακτήρα -εντάξει, όχι και τελεσίδικα-, είχαμε άποψη για το way of thinking and living τέλος πάντων. Και γνωριστήκαμε. Και ολ οφ ε σάντεν, στα ξαφνικά που λέμε, όλα τα παραπάνω άρχισαν να θολώνουν και να γίνονται πιο συγκεχυμένα, να φεύγουν λίγο από τη θέση τους. Γιατί η μία συμπλήρωνε την άλλη και της έδειχνε πράγματα αυτού του κόσμου που η άλλη είτε αγνοούσε, είτε δεν ήθελε να αντικρίσει παρότι βρίσκονταν εκεί, κάτω από τη μύτη της, σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Αυτός ο ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο, που λες,