Πανεύκολο, σατανικά νόστιμο κέικ μελιού, χωρίς μίξερ. Της Άντας.

Κάποιοι άνθρωποι αποτελούν σταθερές στη ζωή μας. Συμβολίζουν την αληθινή φιλία, το χέρι που μπορείς να κρατήσεις, τον ώμο που μπορείς να γύρεις. Κάποιοι άνθρωποι, όχι πολλοί, συνδέονται με τα τρυφερά χρόνια της αθωότητας, τις ξέγνοιαστες στιγμές των sweet sixteen, τις πρώτες μουσικές, τα πρώτα βιβλία, το πρώτο άρωμα από τα body shop, τους πρώτους έρωτες, τις πρώτες εξόδους, το πρώτο ενα-τσιζ-και-μία-πατάτες στα γκούντις, τα πρώτα ξενύχτια.

Ένας τέτοιος άνθρωπος για εμένα είναι η Άντα. Φίλη καρδιακή, αδερφή, από τα χρόνια του σχολείου. Με πλησίασε την αποφράδα ημέρα που πήγα στο νέο σχολείο και ως αγχωμένη βίδρα κοίταζα δεξιά και αριστερά το άγνωστο, αφιλόξενο, δεν-ξέρω-κανέναν προαύλιο. Μου έκανε την πρώτη, χαρακτηριστικότερη και συχνότερη ερώτηση που κάνει κανείς από την ηλικία που κοινωνικοποιείται στις κούνιες έως αυτή του γυμνασίου, τουλάχιστον. ”Πώς σε λένε;”. Λυτρωτική μουσική ήχησε στ’ αυτιά μου.

Αρωματικό, λαχταριστό κέικ μήλου με βρώμη. Χωρίς μίξερ. Της Αθηνάς.

Φόρεσα την πρώτη κάλτσα της σεζόν.

Πίνω το πρώτο ζεστό τσάι για φέτος (Αθηνά. Στείλε. Φλαμούρι. Στοπ.) και γράφω ρετσέτα για κέικ με μήλο. Το οποίο δεν το έφτιαξα εγώ. Το έφτιαξε η Αθηνά. Μη με ρωτήσεις ποια είναι η Αθηνά. Θα έπρεπε να ξέρεις. Αν δεν ξέρεις, λιιιιιινκ. Αυτό σημαίνει ότι: δεν μύρισε το σπίτι μας μήλο – κανέλα και δεν έχω δίπλα μου ένα κομμάτι, έτσι ζεστό και αρωματικό, να συνοδεύσω το ρόφημά μου. Βέβαια, δεν έχω και άπλυτα πιάτα και ανάστατη κουζίνα. Γιατί, φίλε αναγνώστη, η διασκέδαση τελειώνει τη στιγμή που αντικρίζεις το νεροχύτη. Βέβαια να μου πεις, αυτό το κέικ είναι ”όλα-σε-ένα-μπόλ”. Οπότε, και αυτό το επιχείρημα καταρρίπτεται και μένει μόνο το ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ.