Γλυκιά κολοκυθόπιτα με πράσινα κολοκύθια και χειροποίητο φύλλο.

Μοναδικέ μου αναγνώστη καλησπέρα. Η συνταγή που θα ακολουθήσει είναι μία συνταγή της Δοξατιανής γιαγιάς Μαρίας, της μαμάς της Αθηνάς. Στη Βόρεια Ελλάδα φτιάχνουν πίτες με το οτιδήποτε, ξέρω ότι δεν σου λέω κάτι καινούργιο και η γιαγιά Μαρία ήταν πρωταθλήτρια, όπως και η Αθηνά. Θα ήταν κρίμα λοιπόν να βρεθώ κοντά στην Αθηνά φέτος το καλοκαίρι και να μην ζητήσω να μάθω τα μυστικά μιας σωστής, παραδοσιακής, ελληνικής πίτας. Αφού λοιπόν εγώ τα έμαθα (;), θα προσπαθήσω να στα μεταφέρω.
Η συγκεκριμένη πίτα, φτιάχτηκε ένα απόγευμα που η Αθηνά μου φόρεσε την ποδιά για να παίξουμε φRikoCooking.

Kύριο υλικό είναι το πράσινο κολοκύθι. Εκεί νομίζω πως έγκειται και η πρωτοτυπία της. Η γέμιση είναι με πράσινο κολοκυθάκι, αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε να τρώμε τηγανητό, βραστό, γεμιστό, τουρλού, μα όχι σε γλυκό. Ίσως το έχεις συναντήσει ξανά, ενδέχεται όμως να σου κάνει και τρομερή εντύπωση πώς μία πίτα γίνεται γλυκό σωστό, χωρίς να υποψιάζεσαι επουδενί ότι η γέμιση αποτελείται από λαχανικό. Πρόκειται λοιπόν για μία πίτα με χωριάτικο, χειροποίητο φύλλο και γέμιση υγιεινή, απλή και νοστιμότατη.

Εδώ η καλή τυρόπιτα. Της Αθηνάς.

Υπήρχε τύπος με τρίκυκλο στη γειτονιά, που έκανε βόλτες καθημερινά, πουλώντας χειροποίητη μπουγάτσα και τυρόπιτα. Είχε αποφασίσει ότι η στρατηγική μάρκετινγκ που θα ακολουθήσει για να κάνει γνωστό και αναγκαίο το προϊόν του ήταν η φωνή. Απλά φώναζε σε κάθε στενό που περνούσε: ”ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ-ΤΥΡΟΠΙΤΑΑ” και ξανά: ”ΜΠΟΥΓΑΑΤΣΑ-ΤΥΡΟΠΙΤΑΑΑ”. Αλάνθαστη μέθοδος. Γιατί τρέχαμε, εμείς τα πιτσιρίκια, να πάρουμε στο χαρτί μία μερίδα μπουγάτσα, μία τυρόπιτα και να κάτσουμε σε κανένα σκαλάκι να τα φάμε. Περνούσε και από το σχολείο. Αλλά εκεί ήμασταν κουλ. Αγοράζαμε από τον φούρνο πεϊνιρλί (μόνο με βούτυρο και τυρί) ή από την Μαίρη (η οποία είχε ένα μαγαζάκι πιο πάνω), ζαμπονοτυρόπιτα. Έχω καιρό να τον ακούσω. Ίσως γιατί τα πρωινά πλέον δεν είμαι στο σπίτι. Όμως, ξέρω πως υπάρχει. Ακόμα γυρίζει, με το ίδιο τρίκυκλο, κόβοντας και σερβίροντας τα ίδια, στο ίδιο χαρτί, φωνάζοντας ”ΜΠΟΥΓΑΑΤΣΑ-ΤΥΡΟΠΙΤΑ”. Ίσως, πλέον, το τρίκυκλο να αγκομαχάει περισσότερο. Ίσως και ο ίδιος. Αν τον πετύχω, θα σου πω.