Παραδοσιακό ρεβανί. Της Αθηνάς.

Μοναδικέ μου αναγνώστη, καλώς σε ξαναβρίσκω. Οι παύσεις είναι πλέον κάτι συνηθισμένο στο φRikoCooking. Όπως όμως λέει και ο εθνικός μας θεε-μου-πόσο-μπλε-ξοδεύεις-για-να-μην-σε-βλέπουμε, «άλλα είναι εκείνα που αγαπώ / γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα».

Παρόλα αυτά, χαίρομαι που δεν με ξεχνάς, που μπαίνεις, διαβάζεις και αναζητάς συνταγές. Ιδιαίτερη είναι η χαρά δε, όταν βλέπω ότι με «ανακαλύπτεις» μέσα από λέξεις/φράσεις που βάζεις στη μπάρα αναζήτησης του χρωματιστού, προσωπικού σου κατασκόπου, της google. Σε μερικές περιπτώσεις, δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα να σε πάρω μία μικρή αγκαλίτσα όταν έχεις γκουγκλάρει: λασέ με βελόνα, gif mantinades, σεμέν, φούξια πέδιλο, πες.το.στην.κυρια.στελα, πόσα χρόνια γιορτάζει η mam, και καταλήγεις στο φτωχό μου μπλογκ. ❤

Επανέρχομαι όμως

Εύκολα πιτσάκια; Better call φRikoCooking.

Μοναδικέ μου αναγνώστη, καλησπέρα. Επιτέλους έφτασε το Φθινόπωρο! Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ!!!1 Βρισκόμαστε εν μέσω της πρώτης Κυριακής του Οκτωβρίου. Δηλώνω απόλυτα ενθουσιασμένη και θα ήθελα όλο το χρόνο να έχουμε αυτή την υπέροχη, τη μία και μοναδική ενδιάμεση εποχή. Στο φRikoκόσπιτο λοιπόν, μία Κυριακή σαν αυτή, η πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου εν προκειμένω, έχει όλες τις προϋποθέσεις ώστε να κόψεις την κορδέλα, aka να εγκαινιάσεις και επισήμως  τη σεζόν φουτεράκι – καλτσάκι -ελαφρύ κουβερτάκι και να μη σηκωθείς από τον καναπέ παρά μόνο αν μεγίστη ανάγκη παραστεί. Και ερωτώ. Ποια θα ήταν αυτή η τόσο σημαντική και επείγουσα και ανωτέρα ανάγκη που θα σε έκανε να κουνηθείς; Η πείνα. Για εμάς, εδώ στο φRikoCooking, αποτελεί τη μέγιστη κινητήριο δύναμη ώστε να συρθούμε από τον καναπέ στην κουζίνα και να μας ετοιμάσουμε ένα γεύμα υπερ-νόστιμο, υπερ-γρήγορο, που να τρώγεται επί του καναπέως.

Λύνω το γρίφο, έτσι απλά και έγκυρα και πετυχημένα. Φίλη και φίλε. Η λέξη είναι μία.

Γλυκιά κολοκυθόπιτα με πράσινα κολοκύθια και χειροποίητο φύλλο.

Μοναδικέ μου αναγνώστη καλησπέρα. Η συνταγή που θα ακολουθήσει είναι μία συνταγή της Δοξατιανής γιαγιάς Μαρίας, της μαμάς της Αθηνάς. Στη Βόρεια Ελλάδα φτιάχνουν πίτες με το οτιδήποτε, ξέρω ότι δεν σου λέω κάτι καινούργιο και η γιαγιά Μαρία ήταν πρωταθλήτρια, όπως και η Αθηνά. Θα ήταν κρίμα λοιπόν να βρεθώ κοντά στην Αθηνά φέτος το καλοκαίρι και να μην ζητήσω να μάθω τα μυστικά μιας σωστής, παραδοσιακής, ελληνικής πίτας. Αφού λοιπόν εγώ τα έμαθα (;), θα προσπαθήσω να στα μεταφέρω.
Η συγκεκριμένη πίτα, φτιάχτηκε ένα απόγευμα που η Αθηνά μου φόρεσε την ποδιά για να παίξουμε φRikoCooking.

Kύριο υλικό είναι το πράσινο κολοκύθι. Εκεί νομίζω πως έγκειται και η πρωτοτυπία της. Η γέμιση είναι με πράσινο κολοκυθάκι, αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε να τρώμε τηγανητό, βραστό, γεμιστό, τουρλού, μα όχι σε γλυκό. Ίσως το έχεις συναντήσει ξανά, ενδέχεται όμως να σου κάνει και τρομερή εντύπωση πώς μία πίτα γίνεται γλυκό σωστό, χωρίς να υποψιάζεσαι επουδενί ότι η γέμιση αποτελείται από λαχανικό. Πρόκειται λοιπόν για μία πίτα με χωριάτικο, χειροποίητο φύλλο και γέμιση υγιεινή, απλή και νοστιμότατη.

Σαρακατσάνικο πιπεροφάι για τσίπουρο. Με δύο υλικά.

Καθώς βαδίζουμε προς το τέλος του καλοκαιριού – δε θέλω νεύρα, έτσι είναι – αποφάσισα να σου μεταφέρω μία συνταγή σούπερ εύκολη, γρήγορη, παραδοσιακή και με υλικά της εποχής. Καθώς ο συγκεκριμένος μεζές είναι Σαρακατσάνικος και προέρχεται από πηγή που χαίρεται και μνημονεύει τις ρίζες των Σαρακατσαναίων με πάθος μέχρι και σήμερα, θα πρέπει να σου αναφέρω ότι το συγκεκριμένο φαγητό (τότε πιανόταν για φαγητό, με τη διπλάσια ποσότητα σε τυρί, καθώς το είχαν μπόλικο) γινόταν για να φαγωθεί με τσίπουρο (χωρίς γλυκάνισο, μη λέμε και τα αυτονόητα) κάτω από τον παχύ ίσκιο στο Καράντερε, εκεί που γίνονταν τα ανταμώματα. Οι Σαρακατσάνοι, όπως οι περισσότεροι νομάδες και κτηνοτρόφοι, είχαν πολλά ζώα. Τουτέστιν, το γάλα, το τυρί, το γιαούρτι, δεν τους έλειπε. Θα βρούμε λοιπόν, πολλές παραδοσιακές Σαρακατσάνικες συνταγές με βάση τα γαλακτοκομικά.
Η αξιόπιστη πηγή μας λοιπόν, με το κωδικό όνομα Θανάτσητς ΧρούτσουΧρούτσου,

Φαγκρί νησιώτικο στη σχάρα. The proper way.

Μοναδικέ μου αναγνώστη, θα πας εκδρομή. Έτσι μου είπε και μία φίλη μου πριν λίγο καιρό. Θα πας εκδρομή. Και πήγα. Πήρα τον κρινολίνο μου, μια μεγάλη τσάντα με όλα τα απαραίτητα για ένα τριήμερο αυτή την εποχή (μπουφάν και ξώπλατο, μποτάκια και σαγιονάρα, ζιβάγκο και μαγιό, κασκόλ για το κρύο και καπέλο για τον ήλιο, 42 βρακιά). Άλλες ήταν οι προθέσεις μου, τ’ ορκίζομαι. Φάνηκε κι από την τσάντα που αρχικά κατέβασα για να χρησιμοποιήσω. Αφού τη γέμισα, στρίμωξα τα ρούχα, έσπρωξα και ξαναέσπρωξα, τα τσαλαπάτησα, (ΑΦΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΕΙΧΑ ΣΙΔΕΡΩΣΕΙ),

ήρθε η ώρα της μεγάλης παραδοχής.

Παστίτσιο της τεμπέλας. Της Λύδιας.

Αγαπημένε μου αναγνώστη, ήρθα και πάλι. Και είμαι έτοιμη να καταρρίψω μύθους για ακόμα μια φορά. Διότι τα πράγματα, όπως είμαι σίγουρη ότι έχω ξαναπεί, (πες πες πες ούτε που θυμάμαι τι γράφω κάθε φορά) δεν είναι όπως φαίνονται. Θα υπεραμυνθώ λοιπόν αυτής της θέσης, προτάσσοντας δύο επιχειρήματα. Α) Μια πετίτ, υπερχαριτωμένη, γλυκυτάτη κορασίδα μπορεί ναι είναι αθλητικογράφος και φανατική ποδοσφαιρόφιλη (ντριμπλάροντας με θαυμαστή μαεστρία τις νόρμες των έμφυλων διαχωρισμών)

και Β) το παστίτσιο δεν είναι ένα δύσκολο φαγητό. 

Μερεντοσοκολατένια Cake Pops. Για το Νικολετίνι.

Ξεκινώντας να γράφω είχα το απολογητικό ύφος έτοιμο, να εδώ, στο τσεπάκι. Ήθελα να απολογηθώ για την απουσία μου σε εσένα, μοναδικέ μου αναγνώστη, την οποία απουσία ανάθεμα κι αν πήρες χαμπάρι, αλλά και στους αγαπημένους μουσαφιραίους μου, οι οποίοι περιμένουν στωικά τη συνταγή που μετά κόπων, βασάνων και φρικοκουκίστικης διάθεσης ετοίμασαν, μου έστειλαν και σύντομα θα μοιραστώ και μαζί σου. Μα πάνω απ’ όλα, σε εμένα.

δε πλοτ θίκενς

Να μου απολογηθώ, να μου πω δεν πειράζει, να μου παραδεχθώ πόσο λίγο ελεύθερο χρόνο είχα τους τελευταίους δυο μήνες, να μου φωνάξω πως ΟΧΙ, δεν βαρέθηκα το φRikoCooking μου και ότι απλά δεν προλαβαίνω και να με συγχωρήσω. Πράγμα λίγο δύσκολο, καθώς δε μου συγχωρώ και πολλά. Και ερωτώ. Είναι λογικό να μου δημιουργεί πίεση και άγχος και τύψεις αυτό που έκανα για να αποσυμπιέζομαι και να ξεαγχώνομαι; Ε λοιπόν, καλωσόρισες στον κόσμο μου. Αγκαλιάζοντας το παράλογο, θα συνεχίσω, εξασκώντας τη διαφραγματική μου αναπνοή, προσποιούμενη ότι όλα θα πάνε καλά. 

Σκεφτόμουν ότι αυτό το ποστ θα μπορούσε να είναι:

Μια πάστα φλώρα που τη λέγαν Μαριμπέλ. Για τη Βάλια.

Η Βάλια είναι λίγο φίλη μου. Δηλαδή, πολύ φίλη μου. Δηλαδή από τις καλύτερες φίλες που έχω. Δηλαδή την αγαπώ μέχρι τον ουρανό κι αν την χάσω, ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ. Είναι φίλη που γνώρισα όταν μεγάλωσα. Δηλαδή δεν είναι φίλη από τα χρόνια της αθωότητας κι αυτό λέει κάτι, φίλε αναγνώστη. Είχαμε γίνει άνθρωποι πρώτα -εντάξει, όχι τελείως-, είχαμε διαμορφώσει χαρακτήρα -εντάξει, όχι και τελεσίδικα-, είχαμε άποψη για το way of thinking and living τέλος πάντων. Και γνωριστήκαμε. Και ολ οφ ε σάντεν, στα ξαφνικά που λέμε, όλα τα παραπάνω άρχισαν να θολώνουν και να γίνονται πιο συγκεχυμένα, να φεύγουν λίγο από τη θέση τους. Γιατί η μία συμπλήρωνε την άλλη και της έδειχνε πράγματα αυτού του κόσμου που η άλλη είτε αγνοούσε, είτε δεν ήθελε να αντικρίσει παρότι βρίσκονταν εκεί, κάτω από τη μύτη της, σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Αυτός ο ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο, που λες,

Μπιφτεκάκια γαλοπούλας. Για το πάρτι.

Μοναδικέ μου αναγνώστη. Ξέρεις ότι το κρέας της γαλοπούλας είναι το πιο υγιεινό, χωρίς λίπος, μα ταυτόχρονα και το πιο άγευστο, άοσμο και αδιάφορο που υπάρχει; Λοιπόν. Κράτα μόνο τα καλά, το υγιεινό και το χωρίς λίπος και τα άλλα ξέχνα τα. Θα σου δείξω μπιφτεκάκια από κιμά γαλοπούλας, τα οποία είναι τόσο νόστιμα και αφράτα, τρυφερά, ελαφριά και χορταστικά, που θα τα εντάξεις στο εβδομαδιαίο σου διατροφικό πρόγραμμα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να έχεις λαχανικά κι ένα αντικολλητικό τηγάνι. Ναι. Στο έχω ξαναπεί. Πρέπει να ξεχάσεις το φούρνο και να αρχίσεις να δουλεύεις το αντικολλητικό, αν θέλεις ψησίματα ζουμερά, γρήγορα, πετυχημένα. Άκουσέ με, σε παρακαλώ, ΔΟΥΛΕΥΕΙ 100%!!1

Τα συγκεκριμένα μπιφτεκάκια μου τα έμαθε

Κέικ με πορτοκάλι και μπίτερ σοκολάτα. Όπως λέμε ευτυχία.

Σταματήστε ό,τι κάνετε και φτιάξτε αυτό το κέικ πορτοκάλι-σοκολάτα. Ναι. μοναδικέ μου αναγνώστη, σου λέω αλήθεια. Από τότε που εμφανίστηκε αυτό το κέικ στη ζωή μας, όλα τα άλλα κέικς έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μόνο αυτό φτιάχνεται στο σπίτι. Να σου εξηγήσω τους λόγους. Καταρχάς, είναι κέικ με πορτοκάλι-σοκολάτα, συνδυασμός που σκοτώνει. Κατά δεύτερον, είναι ελαφρύ. Δεν έχει πολύ ζάχαρη, δεν έχει πολλά αυγά και δεν έχει καθόλου βούτυρο. Και τρίτο και κυριότερο, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ-ΣΟΚΟΛΑΤΑ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΩ ΑΛΛΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ.

∗πετάει μικρόφωνο και φεύγει∗

Γιατί το πορτοκάλι-σοκολάτα είναι ποίηση. Το πορτοκάλι-σοκολάτα είναι συναίσθημα. Είναι ομορφιά, είναι έρωτας. Από αυτούς τους έρωτες τους ”για πάντα”. Το πορτοκάλι- σοκολάτα είναι ο Μπάρι Γουάιτ της ζαχαροπλαστικής.