Κοτόπουλο tikka masala με tikka paste που μας έφερε η Γεωργία απ’ το Λονδίνο (και το φάγαμε με τα Ναυάγια).

Tikka: Τύπος Ινδικού φαγητού, που περιλαμβάνει ένα κομμάτι κρέατος. Tikka εννοούμε όμως και το μείγμα στο οποίο μαρινάρουμε το κοτόπουλο και περιλαμβάνει μπαχαρικά και γιαούρτι.

Το κοτόπουλο tikka masala είναι μια δυτικοποιημένη εκδοχή της ινδικής κουζίνας, φέρεται δε να πρωτομαγειρεύτηκε έτσι από Ινδούς εμιγκρέδες στη Γλασκόβη. Αυτός είναι ο λόγος που, πλέον, τείνει να θεωρείται μεταξύ των εθνικών βρετανικών πιάτων.

Masala είναι κάθε μείγμα μπαχαρικών.

Φίλε αναγνώστη. Βαρέθηκες τα συνηθισμένα; Βράζεις λίγο ρυζάκι και λες, ”άντε να βάλω λίγο αλάτι-πιπέρι-βούτυρο-πως-να-το-κάνω-νόστιμο”; Βαρέθηκες τις λεμονάτες πατάτες με μουστάρδα; Δεν αντέχεις άλλο κοτόπουλο ή κρέας κοκκινιστό ή με λαδορίγανη; Ε σου έχω νέα. Πήγαινε στο μπαχαράδικο της γειτονιάς σου, πάρε ό,τι μπαχαρικό σου γυαλίσει και πειραματίσου.

Το ινδικό φαγητό είναι χαρακτηριστικό για την πολυπλοκότητα των γεύσεων, των αρωμάτων του και την εξαιρετική μείξη μπαχαρικών. Κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό δημιουργείς όσο ενώνεις τα μπαχαρικά σε λάδι που καίει και μυρωδιές άγνωστες, αγγελιοφόροι ενός άλλου πολιτισμού, γεμίζουν τα ρουθούνια σου. Οι αισθήσεις φλέγονται.

Φακές sha-♫la-♪la-τα.

Οι φακές είναι παράξενες, αλλά είναι σαν τους φίλους: Δεν λένε ψέματα.

Είσαι από αυτούς που ακούς ”φακές” ως απάντηση στην ερώτηση ”τι θα φάμε” και ξαναρωτάς ”ναι, εντάξει αλλά.. ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ;”. Είσαι από αυτούς που γύριζες από το σχολείο και στη θέα ενός πιάτου φακών έκανες τον άρρωστο ή το φουσκωμένο από τη ζαμπονοτυρόπιτα του κυλικείου; Ή – στην καλύτερη περίπτωση – είσαι από αυτούς που τρως φακές συνοδεία αυγού τηγανιτού, πατάτας, δύο κιλών ψωμιού με φέτα και τριών κονσερβών γαύρου μαρινάτου; Ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις. Διότι, τις φακές σούπα πολλοί εμίσησαν, τις φακές σαλάτα ουδείς. Ή τουλάχιστον, το φRikoCooking  θα προσπαθήσει να σε πείσει για αυτό. Είσαι εδώ φRikoCooking;

Εδώ είναι.

Παραδοσιακά παξιμάδια Κυθήρων, με ελαιόλαδο.

Έτρωγα παξιμάδια Κυθήρων before it was cool καθώς, μία μεριά της σκούφιας μου κρατάει από το νησί. Θυμάμαι λοιπόν, καλοκαιρινές διακοπές με τον μπαμπά, τη μαμά και τους φίλους τους. Την κυρία Ματίνα και τον κύριο Μίμη, τους οποίους σκέφτομαι συχνά, χωρίς προφανή λόγο. Ίσως απλά μου έκαναν εντύπωση όταν ήμουν μικρή. Η ευγένεια, η πραότητα και πόσο χαιρόταν η κυρία Ματίνα με τα κοπλιμέντα: ”τί ωραίο αυτό που φοράτε, τι όμορφη που είστε σήμερα”, κάτι που έλεγα χωρίς συναίσθηση του αντίκτυπου. Το κατάλαβα όταν μεγάλωσα. Πόσο όμορφο είναι να κοπλιμεντάρεις μία κυρία, χωρίς να της λές ψέματα. Αυτό χαιρόταν και η κυρία Ματίνα. Μάλλον. Το ειλικρινές του πράγματος. Τους θυμάμαι λοιπόν, με αγάπη περισσή, ανεξάρτητα απο την συγκεκριμένη εκδρομή. Έφυγα απο το θέμα. Παξιμάδια. Ναί. Βρισκόμαστε στην Αγία Πελαγία, σε ξύλινο τραπέζι δίπλα στη θάλασσα και τρώμε πρωινό. Μέλι, τυρί, φρυγανιές, βούτυρο, μαρμελάδα και φυσικά τα περί ου ο λόγος λαδοπαξίμαδα. Στην Αθήνα, πέφταμε επάνω τους καμιά φορά, σε κανένα μαγαζί –τύπου μπακάλικο- before it was cool και αυτό. Το μπακάλικο εννοώ. Όμως σαν αυτά του νησιού, δεν ήταν. Γιατί; Γιατί τα παξιμάδια αυτά, έχουν μία ιδιαιτερότητα.

Ομελέτα με καβουρμά. Βουβαλίσιο.

Γρήγορη, εύκολη, χορταστική και νόστιμη μία ομελέτα, αν και θεωρείται μία πρόχειρη λύση για φαγητό. Αυτό δεν θα πρέπει να την υποβιβάζει στα μάτια σου και κάθε φορά που θέλεις να χτυπήσεις δύο αυγά για να φας, εμπλουτίζοντας τα με ο,τι έχεις στο ψυγείο σου, καλό θα ήταν να τους δίνεις την δέουσα προσοχή. Για εμένα η ομελέτα είναι τρισυπόστατη. Τρώγεται τα πρωινά στο όρθιο στην κουζίνα, με λίγη βρώμη, κάθε που αποφασίζω να μαζευτώ και να προσέξω την διατροφή μου, τρώγεται με ανακούφιση τα απογεύματα μετά την δουλειά, όταν κάνει πείνα και δεν-μπορώ-να-περιμένω για οτιδήποτε άλλο, τρώγεται με χαρά τα Σαββατοκύριακα, όταν αποφασίζω ότι θα μπω στην κουζίνα μόνο ως τουρίστας και δεν θα ξοδέψω παραπάνω από 10 λεπτά του πολυπόθητου, ιαματικού, ελεύθερου χρόνου του Σαββατοκύριακου, που μπορώ να μην κάνω απολύτως τίποτα.

Τώρα. Ο βουβαλίσιος καβουρμάς. Εκλεκτός μεζές. Από πού να το πιάσω; Από το ”βουβαλίσιος” ή από το ”καβουρμάς”;

Σοκολατομπανανένιες Μαλακές Μπισκοτομπουκιές

Φίλε αναγνώστη καλησπέρα.

Ελπίζω η συνταγή μου να σε βρίσκει καλά. Ο καιρός, τα παιδιά, η μοναξιά, η γαμ***νη καθημερινότητα; Πάντα καλά. Και εμείς καλά. Προσεχώς και καλύτερα (;). Φίλε αναγνώστη. Αυτές οι μπανανοσκολ, μπανονασοκο, σοκολατομπανανένιες μαλακές μπισοκτομπ, μπικσομπου, μπισκοτομπουκιές, ευχαριστώ. Αυτές τέλος πάντων, έχουν λέξεις κλειδιά. Αν είσαι φίλος των λίγων υλικών, τέσσερα τον αριθμό, η λέξη – κλειδί είναι ΕΥΚΟΛΟ. Αν είσαι φίλος του αναπόδραστου και αμείλικτου χρόνου που περνά και η ζωή είναι μικρή και θα πεθάνουμε όλοι, η λέξη – κλειδί είναι ΓΡΗΓΟΡΟ. Αν πάλι είσαι φίλος του ουρανίσκου σου, η λέξη κλειδί είναι ΝΟΣΤΙΜΟ. Και να μην αρχίσω τα περί υγιεινής διατροφής, γιατί απο τα υλικά και μόνο θα καταλάβεις τι εννοώ.

Πατπατάκια.

Υπάρχουν πολλά ερωτήματα στη ζωή, τα οποία μένουν αναπάντητα. Κάποιες φορές γιατί αδυνατούμε να δώσουμε μία απάντηση, καθώς η άγνοια και το κενό μας ξεπερνούν και κάποιες φορές, γιατί δε θέλουμε να απαντήσουμε. Βέβαια, υπάρχουν και πολλών ειδών ερωτήσεις. Άλλες χρήζουν απάντησης και άλλες τίθενται και μένουν έτσι, αιωρούμενες επάνω από τα κεφάλια μας, σχηματίζοντας ένα thought bubble με ερωτηματικά, αποσιωπητικά, διέσεις και άναρχα γράμματα από ‘δω και από κει, που δεν βγάζουν κανένα νόημα. Μέχρι πριν κάποια χρόνια, με ταλάνιζε μία τέτοιου είδους ερώτηση, της οποίας η απάντηση με δυσκόλευε πολύ. Γιατί υπήρχε, αλλά δεν την ήθελα. Ήθελα να μπορώ να απαντήσω διαφορετικά. Αλλά και νόστιμα. Όχι, δεν θα αναφερθώ στα μεγάλα υπαρξιακά πανανθρώπινα ερωτήματα, καθώς με έχει αλλοτριώσει η πεζή καθημερινότητα και η ποταπή γευστική φιληδονία προς αναζήτηση του ουμάμι.

Παραφράζοντας λοιπόν το γνωστό παιχνίδι του λαγού

Flatbreads ή όπως λέμε, πίτες.

Ψωμί. Θα μπορούσα να γράψω ωδές για το ψωμί αγαπητέ μου αναγνώστη. Ίσως στο μέλλον το κάνω. Είτε εκούσια, γιατί έτσι,  μου αρέσει το ψωμί και πρέπει να το ξέρεις. Είτε ακούσια, μέσα από αυτά που επιλέγω να τραφώ και να σου δείξω σε αυτήν εδώ, την ψυχοθεραπεία κουζίνας. Λατρεύω το ψωμί, τις ζύμες, τα παξιμάδια, τις πίτες και όλα τα παράγωγα του αλεύρου. Ναι. Κατά καιρούς ψάχνομαι, διαβάζω, αγοράζω, δοκιμάζω, εξετάζω ενδελεχώς τέλος πάντων, κάθε ενδεχόμενο να αποτοξινωθώ (γιατί περί εξάρτησης πρόκειται..) από το σταρένιο αλεύρι, αντικαθιστώντας το με κάτι πιο υγιεινό, πιο θρεπτικό και με λιγότερα ποσοστά αμύλου. Έχω αποπειραθεί να φτιάξω ακόμα και πίτσα με βάση ενός τύπου αλεύρου από κουνουπίδι. Κατέληξα να περάσω ένα ολόκληρο απόγευμα στην κουζίνα, δημιούργησα έναν πολύ χαριτωμένο χαμό (…), σχεδόν έκαψα τα χέρια μου για να στύψω το βραστό ‘ρύζι’ κουνουπιδιού και να το στεγνώσω από τα ζουμιά (που να στα λέω τώρα, μια άλλη φορά που θα έχουμε χρόνο) και όταν την ξεφούρνισα ο Χρήστος μου δήλωσε ρητά και κατηγορηματικά ότι η πίτσα είναι ιερή και να μην την ξαναπειράξω. Την πίτσα. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνεις, βρίσκομαι ακόμα στην προσπάθεια.

Σε αυτό το σημείο, φίλε αναγνώστη, θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου.

Pancakes χωρίς.

Δεν κατάλαβα ποτέ, πώς κάποιος μπορεί να ξεμυτίσει από το σπίτι του χωρίς πρωινό. Προσωπικά, το βλέπω σαν κάποιου είδους υπερδύναμη. Το πρωινό, είναι η ενέργεια που χρειάζομαι ώστε να μήν βρεθώ φαρδιά πλατιά στο έδαφος ψιθυρίζοντας ”φέρτε μου λίγο ψωμάκι με τυράκι, με μελάκι, ο,τιέχετεύκαιροβρεαδερφέ”. Τις καθημερινές, αρκούμαι σε κάτι απλό, όπως ένα τόστ ή μια φέτα ψωμί με μέλι. Κάτι που να τρώγεται σε δόσεις. Δύο μπουκιές όσο ετοιμάζομαι, μία μπουκιά ενώ κατεβαίνω τις σκάλες, τις υπόλοιπες μπουκιές (δεν μένουν και πολλές) στο δρόμο ή στο αυτοκίνητο. Οπότε, ξεχνάμε τα ποοολύ χαρούμενα πρωινά με φρούτα, γιαούρτια, φρεσκοστυμμένες πορτοκαλάδες, ομελέτες και…αλήθεια, αγαπητέ διαφημιστή γιαουρτιού, τυριού, χυμού, ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; Ε; Μόνη εξαίρεση τα Σαββατοκύριακα που έχω το χρόνο, τη διάθεση και το απαραίτητο δεν-θα-λιποθυμήσω-σήμερα-ορίστε-μας πνεύμα και μπορώ να ετοιμάσω κάτι πιο λαχταριστό, σε πιάτο, που ίσως συνοδεύεται απο πηρούνι, μαχαίρι, κουτάλι.

Έτσι και σήμερα, ημέρα Σάββατο, ω τι ωραίο δροσερό Σάββατο, φτιάξαμε και φάγαμε γευστικότατα, αρωματικά, χορταστικά, ελαφριά pancakes. Pancakes χωρίς ζάχαρη, χωρίς αυγά και βούτυρο. Σε ένα μπόλ. Πώς γίνεται; Γίνεται. 

Τρυφερό ψητό κοτόπουλο.

Όταν ήμουν μικρή, ταξιδεύαμε για να δούμε τη γιαγιά μου. Τη μαμά του μπαμπά μου. Μπαίνοντας στο σπίτι, μία ήταν η σταθερή αξία μετά τις αγκαλιές, τα φιλιά και τα νέα του ταξιδιού. Ένα στρογγυλό ταψί, ακουμπισμένο στα μάτια της κουζίνας, με κοτόπουλο και πατάτες. Η γιαγιά μου, όπως έλεγε και ο μπαμπάς μου, δεν έμαθε ποτέ να μαγειρεύει. Επιστράτευε λοιπόν όση τέχνη είχε και δεν είχε, φτιάχνοντας κάθε φορά το ίδιο φαγητό, για να μας υποδεχθεί και να μας ταΐσει. Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο; Τι μπορεί να πάει στραβά; Και με αυτό ως δεδομένο, καθόμασταν όλοι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας, αρκετά ευχαριστημένοι που για ακόμα μία φορά γλιτώσαμε άλλες, μάλλον άνοστες εκπλήξεις..

Και ήμασταν καλομαθημένοι. Γιατί η μητέρα, είναι μαγείρισσα δεινή και η σύγκριση θα ήτο μοιραία.