Παραδοσιακό ρεβανί. Της Αθηνάς.

Μοναδικέ μου αναγνώστη, καλώς σε ξαναβρίσκω. Οι παύσεις είναι πλέον κάτι συνηθισμένο στο φRikoCooking. Όπως όμως λέει και ο εθνικός μας θεε-μου-πόσο-μπλε-ξοδεύεις-για-να-μην-σε-βλέπουμε, «άλλα είναι εκείνα που αγαπώ / γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα».

Παρόλα αυτά, χαίρομαι που δεν με ξεχνάς, που μπαίνεις, διαβάζεις και αναζητάς συνταγές. Ιδιαίτερη είναι η χαρά δε, όταν βλέπω ότι με «ανακαλύπτεις» μέσα από λέξεις/φράσεις που βάζεις στη μπάρα αναζήτησης του χρωματιστού, προσωπικού σου κατασκόπου, της google. Σε μερικές περιπτώσεις, δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα να σε πάρω μία μικρή αγκαλίτσα όταν έχεις γκουγκλάρει: λασέ με βελόνα, gif mantinades, σεμέν, φούξια πέδιλο, πες.το.στην.κυρια.στελα, πόσα χρόνια γιορτάζει η mam, και καταλήγεις στο φτωχό μου μπλογκ. ❤

Επανέρχομαι όμως

Γλυκιά κολοκυθόπιτα με πράσινα κολοκύθια και χειροποίητο φύλλο.

Μοναδικέ μου αναγνώστη καλησπέρα. Η συνταγή που θα ακολουθήσει είναι μία συνταγή της Δοξατιανής γιαγιάς Μαρίας, της μαμάς της Αθηνάς. Στη Βόρεια Ελλάδα φτιάχνουν πίτες με το οτιδήποτε, ξέρω ότι δεν σου λέω κάτι καινούργιο και η γιαγιά Μαρία ήταν πρωταθλήτρια, όπως και η Αθηνά. Θα ήταν κρίμα λοιπόν να βρεθώ κοντά στην Αθηνά φέτος το καλοκαίρι και να μην ζητήσω να μάθω τα μυστικά μιας σωστής, παραδοσιακής, ελληνικής πίτας. Αφού λοιπόν εγώ τα έμαθα (;), θα προσπαθήσω να στα μεταφέρω.
Η συγκεκριμένη πίτα, φτιάχτηκε ένα απόγευμα που η Αθηνά μου φόρεσε την ποδιά για να παίξουμε φRikoCooking.

Kύριο υλικό είναι το πράσινο κολοκύθι. Εκεί νομίζω πως έγκειται και η πρωτοτυπία της. Η γέμιση είναι με πράσινο κολοκυθάκι, αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε να τρώμε τηγανητό, βραστό, γεμιστό, τουρλού, μα όχι σε γλυκό. Ίσως το έχεις συναντήσει ξανά, ενδέχεται όμως να σου κάνει και τρομερή εντύπωση πώς μία πίτα γίνεται γλυκό σωστό, χωρίς να υποψιάζεσαι επουδενί ότι η γέμιση αποτελείται από λαχανικό. Πρόκειται λοιπόν για μία πίτα με χωριάτικο, χειροποίητο φύλλο και γέμιση υγιεινή, απλή και νοστιμότατη.

Πανεύκολα, ελαφριά cookies με σοκολάτα. Της Αθηνάς.

Μοναδικέ μου αναγνώστη, καλώς σε βρήκα! Δεν θα πω πολλά λογάκια, καθώς η συνταγή που ακολουθεί ”μιλάει” από μόνη της. Πρόκειται για μπισκότα. Όχι όμως συνηθισμένα μπισκότα. Ειλικρινά, πρόκειται για τα πιο νόστιμα, ελαφριά, σοκολατοκρατσανιστά cookies που έχεις δοκιμάσει.

Σου είπα ότι είναι και υγιεινά; Στο λέω. 

Ανοιξιάτικα τρελοΚορινένια μάφινς με φρόστινγκ. Της Κορίνας.

[ For those of you who wish to read Corina’s recipe but do not speak greek, I have some terrible news: Just like the word ”philotimo” (fɪlətimo), ”Anoixiatika treloCorinenia muffins me frosting” is almost impossible to translate sufficiently as it describes a complex array of virtues. But, ok, let’s give it a try: ”Spring’s  wackyCorine’s muffins with frosting”. No. It’s pointless. You have to learn greek. Or not. ]

Delusions of Greek grandeur come to an end. Back to the recipe.

Μοναδικέ μου αναγνώστη, καλησπέρα.

Μερεντοσοκολατένια Cake Pops. Για το Νικολετίνι.

Ξεκινώντας να γράφω είχα το απολογητικό ύφος έτοιμο, να εδώ, στο τσεπάκι. Ήθελα να απολογηθώ για την απουσία μου σε εσένα, μοναδικέ μου αναγνώστη, την οποία απουσία ανάθεμα κι αν πήρες χαμπάρι, αλλά και στους αγαπημένους μουσαφιραίους μου, οι οποίοι περιμένουν στωικά τη συνταγή που μετά κόπων, βασάνων και φρικοκουκίστικης διάθεσης ετοίμασαν, μου έστειλαν και σύντομα θα μοιραστώ και μαζί σου. Μα πάνω απ’ όλα, σε εμένα.

δε πλοτ θίκενς

Να μου απολογηθώ, να μου πω δεν πειράζει, να μου παραδεχθώ πόσο λίγο ελεύθερο χρόνο είχα τους τελευταίους δυο μήνες, να μου φωνάξω πως ΟΧΙ, δεν βαρέθηκα το φRikoCooking μου και ότι απλά δεν προλαβαίνω και να με συγχωρήσω. Πράγμα λίγο δύσκολο, καθώς δε μου συγχωρώ και πολλά. Και ερωτώ. Είναι λογικό να μου δημιουργεί πίεση και άγχος και τύψεις αυτό που έκανα για να αποσυμπιέζομαι και να ξεαγχώνομαι; Ε λοιπόν, καλωσόρισες στον κόσμο μου. Αγκαλιάζοντας το παράλογο, θα συνεχίσω, εξασκώντας τη διαφραγματική μου αναπνοή, προσποιούμενη ότι όλα θα πάνε καλά. 

Σκεφτόμουν ότι αυτό το ποστ θα μπορούσε να είναι:

Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, λασέ. Της Αθηνάς.

Λα λα λα ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, χέι. Δηλαδή, μοναδικέ μου αναγνώστη, θέλεις δε θέλεις, ήρθαν. Όπως έρχονται και κάθε χρόνο. Τώρα, σε τι φάση θα σε βρουν, είναι κάτι άσχετο με την άφιξή τους, καθώς αυτά, ο κόσμος να χαλάσει, έρχονται. Αν εσύ είσαι λυπημένος, στεναχωρημένος, άρρωστος, θλιμμένος, στραβωμένος, άφραγκος, μόνος, ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ! Γιατί όλοι οι δρόμοι θα στολιστούν, λαμπάκια θα κρέμονται από τα μπαλκόνια, έλατα θα φορτώνονται με χρυσόσκονες, τα μπουζούκια θα γεμίσουν με νύχι γύπα γαλλικό κι εσύ.. ααααα ΕΣΥ!11 θα πρέπει να στριμωχτείς σε δρόμους και παράδρομους για να προλάβεις. Τι να προλάβεις και ποιόν,

Μια πάστα φλώρα που τη λέγαν Μαριμπέλ. Για τη Βάλια.

Η Βάλια είναι λίγο φίλη μου. Δηλαδή, πολύ φίλη μου. Δηλαδή από τις καλύτερες φίλες που έχω. Δηλαδή την αγαπώ μέχρι τον ουρανό κι αν την χάσω, ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ. Είναι φίλη που γνώρισα όταν μεγάλωσα. Δηλαδή δεν είναι φίλη από τα χρόνια της αθωότητας κι αυτό λέει κάτι, φίλε αναγνώστη. Είχαμε γίνει άνθρωποι πρώτα -εντάξει, όχι τελείως-, είχαμε διαμορφώσει χαρακτήρα -εντάξει, όχι και τελεσίδικα-, είχαμε άποψη για το way of thinking and living τέλος πάντων. Και γνωριστήκαμε. Και ολ οφ ε σάντεν, στα ξαφνικά που λέμε, όλα τα παραπάνω άρχισαν να θολώνουν και να γίνονται πιο συγκεχυμένα, να φεύγουν λίγο από τη θέση τους. Γιατί η μία συμπλήρωνε την άλλη και της έδειχνε πράγματα αυτού του κόσμου που η άλλη είτε αγνοούσε, είτε δεν ήθελε να αντικρίσει παρότι βρίσκονταν εκεί, κάτω από τη μύτη της, σαν τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Αυτός ο ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο, που λες,

Κέικ με πορτοκάλι και μπίτερ σοκολάτα. Όπως λέμε ευτυχία.

Σταματήστε ό,τι κάνετε και φτιάξτε αυτό το κέικ πορτοκάλι-σοκολάτα. Ναι. μοναδικέ μου αναγνώστη, σου λέω αλήθεια. Από τότε που εμφανίστηκε αυτό το κέικ στη ζωή μας, όλα τα άλλα κέικς έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μόνο αυτό φτιάχνεται στο σπίτι. Να σου εξηγήσω τους λόγους. Καταρχάς, είναι κέικ με πορτοκάλι-σοκολάτα, συνδυασμός που σκοτώνει. Κατά δεύτερον, είναι ελαφρύ. Δεν έχει πολύ ζάχαρη, δεν έχει πολλά αυγά και δεν έχει καθόλου βούτυρο. Και τρίτο και κυριότερο, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ-ΣΟΚΟΛΑΤΑ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΩ ΑΛΛΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ.

∗πετάει μικρόφωνο και φεύγει∗

Γιατί το πορτοκάλι-σοκολάτα είναι ποίηση. Το πορτοκάλι-σοκολάτα είναι συναίσθημα. Είναι ομορφιά, είναι έρωτας. Από αυτούς τους έρωτες τους ”για πάντα”. Το πορτοκάλι- σοκολάτα είναι ο Μπάρι Γουάιτ της ζαχαροπλαστικής.

Το Λουκουμόψωμο. Της Αθηνάς.

Υπάρχει μία λέξη. Σύνθετη. Η οποία, στο πρωτάκουσμά της, μου δημιούργησε μεικτά συναισθήματα. Η λέξη είναι ”Λουκουμόψωμο”. Αν διαβάζεις φRikoCooking, καταλαβαίνεις πως το δεύτερο συνθετικό της λέξης, το ”ψωμο”, μου προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Στο πρώτο συνθετικό, το ”λουκουμό”, αντιδρώ με ένα απλό meh.

Δηλαδή εντάξει. Ωραία τα λουκούμια, αλλά ποολύ γλυκά για τα γούστα μου. Θα μου πεις, αυτό είναι το λουκούμι. Μία μπουκίτσα πολύ μικρή και πολύ γλυκιά. Να τη φας έτσι, μονομιάς, ένα σφηνάκι κεράσματος μαζί με τον καφέ σου. Δεν είναι δα και για χόρταση. Τέλος πάντων, τα ξέρω τα αντεπιχειρήματα αλλά πείτε μου,

Πανεύκολο, σατανικά νόστιμο κέικ μελιού, χωρίς μίξερ. Της Άντας.

Κάποιοι άνθρωποι αποτελούν σταθερές στη ζωή μας. Συμβολίζουν την αληθινή φιλία, το χέρι που μπορείς να κρατήσεις, τον ώμο που μπορείς να γύρεις. Κάποιοι άνθρωποι, όχι πολλοί, συνδέονται με τα τρυφερά χρόνια της αθωότητας, τις ξέγνοιαστες στιγμές των sweet sixteen, τις πρώτες μουσικές, τα πρώτα βιβλία, το πρώτο άρωμα από τα body shop, τους πρώτους έρωτες, τις πρώτες εξόδους, το πρώτο ενα-τσιζ-και-μία-πατάτες στα γκούντις, τα πρώτα ξενύχτια.

Ένας τέτοιος άνθρωπος για εμένα είναι η Άντα. Φίλη καρδιακή, αδερφή, από τα χρόνια του σχολείου. Με πλησίασε την αποφράδα ημέρα που πήγα στο νέο σχολείο και ως αγχωμένη βίδρα κοίταζα δεξιά και αριστερά το άγνωστο, αφιλόξενο, δεν-ξέρω-κανέναν προαύλιο. Μου έκανε την πρώτη, χαρακτηριστικότερη και συχνότερη ερώτηση που κάνει κανείς από την ηλικία που κοινωνικοποιείται στις κούνιες έως αυτή του γυμνασίου, τουλάχιστον. ”Πώς σε λένε;”. Λυτρωτική μουσική ήχησε στ’ αυτιά μου.