Όχι, το ”Θανάτσης” δεν είναι λάθος. Δεν ήθελα να γράψω ”Θανάσης” και έγραψα ”Θανάτσης”. ”Θανάτσης” είναι το χαϊδευτικό του. Γιατί αν τον γνωρίσεις, πρέπει να τον φωνάζεις με χαϊδευτικό. Ο Θανάτσης είναι ο τρυφερός, αγαπησιάρης, δεν-σου-χαλάω-χατίρι μπαμπάκας. Είναι το απαλό λούτρινο του σπιτιού, που θέλεις να του δίνεις φιλάκια, να τον αγκαλιάζεις και να του λες ότι όλα θα πάνε καλά, να μην στεναχωριέται, να σου λέει το ίδιο και μετά να ξεφυσάτε και να κλαίτε αγκαλιασμένοι για οτιδήποτε μπορεί να σε στεναχωρεί υπό τους ήχους του μικρότερου βιολιού του κόσμου.
Ο Θανάτσης θα σε λέει πάντα πανέμορφη, κι ας έχεις ξυπνήσει με τα μαλλιά όρθια και τη μουτσούνα στραβή.
Ο Θανάτσης θα σε ρωτάει αν είσαι καλά κοιτάζοντάς σε στα μάτια και θα σου ζητάει χαμόγελο για να σου κάνει κοπλιμάν. Ο Θανάτσης, μάθε για το καγκελάκι
φRikoCooking 